Rust

Jacques vertelt: “Mijn vrouw regelde alles in huis. Ze werkte en zorgde voor het huishouden, de administratie, de vakanties, de vrienden en verjaardagen. Eerst merkte ik het niet, we vergeten allemaal wel eens wat. Een beetje lacherig zeiden we tegen elkaar: We worden oud! Samen zouden we heel oud worden. Ze was 57 jaar toen ik gebeld werd op mijn werk door de buurman. Het was een koude winterdag en ze liep verward zonder sokken, schoenen en jas door onze straat. En dat was nog maar het begin. Al snel was ze alles kwijt, ook onze herinneringen en later vergat ze zelfs wie ik was. De zorgbegeleider heeft ons goed geholpen en nu woont ze sinds kort in een zorgcentrum. En ik? Ik werk en woon alleen. Internet, de post van alle instanties zoals belastingen, zorgverzekering, de pensioenen. Het is me allemaal niet gelukt om dat in korte tijd te leren. De beschermingsbewindvoerder helpt me daarbij en heeft een plan van aanpak opgesteld, waarin zelfredzaamheid en begeleiding elkaar aanvullen. We hebben regelmatig contact en het is te overzien voor mij. Ik heb nu alle tijd en aandacht voor mijn vrouw. De korte tijd die ons samen rest.”